DAG 104Staal en koalaberen op de Eyre Peninsula25 maart 2015

We zijn opnieuw gewoon aan slapen in Bumblebee. Ook de nieuwe extra matras voor Johan zijn rug heeft helemaal zijn dienst bewezen. Weer een extra item dat we moeten meesleuren en een plekje voor vinden, maar noodzakelijk voor het overbruggen van de komende maanden.

Eens we de camping hebben verlaten rijden we terug naar het Whyalla Visitor Centre & Maritime Museum met hun slogan “where the outback meets the sea”. 

OneSteel staalproductie

Hier vertrekt om 9.30am de Steelworks fabriekstour. En al snel blijkt dat het goed is dat we hebben gereserveerd, want tegen iets voor 9am staat de parking vol met campervans en caravans.

We krijgen eerst een promotiefilm te zien van OneSteel, een onderdeel van de grotere Arrium groep, over de werking en operaties in de staalfabriek met 1.2 miljoen ton rauw staal per jaar die Whyalla de provinciestad maakt tot wat het vandaag is. Daarna is het drummen, maar als volleerde reizigers bemachtigen we een plek vooraan in de bus. En starten voor de 1,5u durende tour doorheen het immense fabriekscomplex van meer dan 1000ha.

We starten met de oude scheepswerf en bijhorende hangars (die vandaag slechts als opslag worden gebruikt). Hier is ook het eerste schip, de HMS Whyalla, een mijnveger uit 1941 die je naast het visitor centre kan bezoeken, gebouwd. De werf sloot in 1978.

De haven zelf heeft maar een beperkte diepgang waardoor de monsterschepen gevuld worden een 6tal zeemijl verder op zee, met een speciaal drijvend overhevelingsplatform. Een huzarenstuk technologie dat blijkbaar goed werkt.

We toeren verder, en overal waar je kijkt zie je ijzererts of staal liggen. En pijpleidingen… de belangrijkste en grootste leiding transporteert warme gassen, een restant van de verbranding van de kolen, dat over heel de site wordt hergebruikt.

De bochten in de pijpleiding dienen om de neerslag van het gas op te vangen en te voorkomen dat de leiding onder water komt te staan.

We houden halt aan een enorme hoogoven (blast furnace) die het ijzererts, samen met dolomiet en kalksteen verbrand tot ‘hot metal’.

De meeste ijzererts komt uit Iron Knob en de Middleback Ranges per trein. Een trein van 1,8km… dus als je daar voorstaat kan je maar beter even je motor afzetten.

Als je dacht dat dat al spectaculair was, wacht tot je de immense ‘coke ovens’ ziet. In totaal 108 ovens naast elkaar waar alles wordt verbrand tot 1.600 graden Celsius (of zoiets). Daarna wordt de roodgloeiende en brandende smurrie uitgeduwd in een treinwagon en afgekoeld met 14.000 liter water. Echt indrukwekkend om te zien.

Misschien zegt een filmpje meer...

Uitstappen uit de bus en rondlopen is geen optie. Overal rijden immense en zware voertuigen rond. En ergens aankomen met de temperaturen waar hier mee wordt gegoocheld is sowieso geen optie. ;-)

De volgende stop is de ‘steel making’, waar de gloeiende blokken hoogwaardig staal uit tevoorschijn komen. Die later dan tot eindproducten worden verwerkt.

Op zich worden er weinig eindproducten hier ter plekke gemaakt. Meestal wordt het staal zo getransporteerd naar de verwerkingsindustrie. Enkel treinsporen – alle treinsporen voor Australië - worden hier afgewerkt.

En daarmee zit onze toer erop. We krijgen nog een frigomagneet bij terugkomst in het visitor centre. We twijfelen nog kort of we het Whyalla Maritime Museum zouden bezoeken, maar kiezen uiteindelijk voor een bezoek aan Point Lowly en de 15m hoge Point Lowly Lighthouse (uit 1883), een kleine 35km buiten Whyalla.

Hier kan je in het broedseizoen (van mei tot augustus) duizenden inktvissen (cuttlefish) aantreffen die hier in de baai een partner komen zoeken. Iets dat je zeker moet checken moest je hier in het juiste seizoen zijn, want deze wezens zijn super intelligent, uniek en zeer kleurrijk. Echt de moeite om mee te duiken of via een glazenbodemboot te bekijken.

Eyre Peninsula

Wij zetten ondertussen onze koers verder op de Eyre Peninsula, want we moeten vandaag nog tot aan de punt raken. Een dikke 350km verder. De stops worden dan ook beperkt en kort gehouden.

Zo houden we een korte plaspauze in Cowell, een klein vissersdorpje waar wel wat ambiance heerst met het varkentje-aan-het-spit in het lokale Franklin Harbour Hotel.

Vervolgens houden we kort halt in Arno Bay om even de benen te strekken op de Mangrove Boardwalk.

We zagen het al een tijdje hangen. Naarmate we meer zuidelijk reden stapelden de donkere wolken zich op… en ja, het begint te regenen. En echt wel regenen… De ruitenwissers van Bumblebee moeten in hoogste versnelling en we moeten de lichten aansteken. En ook de temperatuur daalt snel…

We houden dan maar halt in Tumbly Bay om een koffie te drinken, terwijl het steeds harder begint te regenen. Johan dient zelfs Bo op te pikken aan het Ritz Café om te voorkomen dat we allebei doorweekt zouden zijn. ;-)

We rijden dan maar in een trek door naar onze camping. Port Lincoln ziet er helemaal verwaterd uit, en nu iets bezoeken heeft toch geen nut. Gelukkig begint het op te klaren naarmate we dichter bij Mikkira Station komen. Mikkira Station is eigenlijk een soort privé bushcamping, juist naast Lincoln Nationaal Park, waar je tussen de koala’s kan kamperen.

Op zich wel leuk, en zeker geen gebrek aan koala’s, maar wel zeer duur voor een bushcamping met enkel WC’s en een enkele douche. We laten het niet aan ons hart komen en spenderen dan maar een uur met rond te wandelen op het domein, totdat de zon begint onder te gaan. Resultaat: meer dan 25 natte en uitgewaaide koala’s in de nabije omgeving van Bumblebee. En enkele zelfs met een baby koala.

We verbroederen nog kort met enkele Zwitsers die een ouder model van Bumblebee van de hand willen doen, na een jaar erin te reizen. Dus moesten er geïnteresseerden zijn om ons te vergezellen… ?!?

 

Afgelegde kilometers: 368km - Aantal stappen: 8879 - Gemiddelde temperatuur: 22 graden