Nullarbor Plain
De Nullarbor Plain strekt zich uit van Nundroo, ca. 150 km ten westen van Ceduna, tot voorbij de grens met Western Australia. Deze droge, stoffige vlakte kan worden doorkruist met de Trans-Australian…
Er zijn een aantal iconische routes in Australië, en de Nullarbor Crossing is daar zeker een van. Vandaag beginnen we aan deze route die ons van het oosten naar het westen van het land zal brengen en waarmee we South Australia definitief achter ons laten.
Bij het krieken van de dag breken we ons kamp op.
We rijden Ceduna uit en maken nog een laatste stop bij een standbeeld van een Big Oyster, want Ceduna is de oesterhoofdstad van Australië en gekend om zijn jaarlijkse 3daagse oesterfeesten in SA’s verlengde weekend van de arbeid in oktober.
Het is hier dat in 1627 de Nederlander Pieter Nuyts aan boord van de ‘Gulden Zeepaard’ de zuidkust van Australië heeft ontdekt. Een belangrijke ontdekkingstocht die uiteindelijk de hele zuidkust van Australië in kaart heeft gebracht.
Vanaf nu zijn er geen dorpen of steden meer, enkel nog kleine nietszeggende nederzettingen en vooral roadhouses, verspreid ongeveer 150-200km van elkaar.
Als eerste, na 71km, passeren we Penong met zijn 26 kleine windmolens die de streek sinds 1864 voorzien van water.
Hierna is het lang rechtdoor, waarbij we vooral dienen op te letten voor overlopend of –springend wildlife. De overvloedige roadkill langs de kant van de weg is een goeie waarschuwing om je aandacht niet te laten verslappen.
We houden de speed (lees: constante 110km/u) erin en dromen van cruise-control. ;-) Vanaf nu begint het landschap de naam ook echt eer aan te doen. "Nullarbor" komt uit het Latijn (nullus arbor) en betekent 'geen bomen', een naam toepasselijk gegeven door Edmund Delisser in 1867. Een passende naam voor de (veelal) kale vlakte. Alhoewel de Aboriginal naam, ‘Oondiri’, wat betekent ‘zonder water’, zeker ook terecht is, want de Nullorbar Plain kent gemiddeld slechts 200 millimeters regen per jaar.
Er voert slechts één weg doorheen de vlakte van de Far West Coast, de Eyre Highway, veelal benoemd als één van de mooiste Australische wegen. Nu ja, laten we duidelijk zijn: het is een goed geasfalteerde weg die hoofdzakelijk rechtdoor loopt, en het is een noodzakelijk kwaad om in WA te raken, maar om het nu een van de mooiste wegen te noemen… Als we de kans hadden gehad om Bumblebee over de Indian Pacific Railway te vervoeren, hadden we dat zeker gedaan. Een kwestie van de meer dan 1.000km op een andere manier te beleven. Maar Bumblebee was te hoog met zijn 3m om op de transportwagon te passen. :-(
Om af en toe eens de benen te strekken en voor de noodzakelijke sanitaire stops stoppen we aan elke roadhouse. Nundroo, 81km verder westwaarts, is de volgende op de baan.
Tot onze verbazing is het eigenlijk best wel druk op de baan, veel road-trains en ook veel toeristen. En af en toe zelfs een fanatiekeling op de fiets of zelfs te voet!
Even later – zonder het te beseffen rij je ook over de bekende 5614km lange Dog Fence (aka Dingo Fence) uit de 1880s - bereiken we de echte Nullarbor Plain.
De Nullarbor Plain zelf strekt zich uit van Nundroo, zo'n 150km ten westen van Ceduna, tot voorbij de grens met West Australia, die 330km verderop ligt. Deze droge, stoffige vlakte kan worden doorkruist met de Trans-Australian Railway of over de weg, via de Eyre Highway.
Even verderop is de afslag naar Head of Bight, een toeristisch uitgebouwde plek op 12km van de Eyre highway in Yalata Aboriginal Lands om walvissen (Southern Right whales) te spotten in het Great Australian Bight Marine Park. Witte zandduinen en stranden ontmoeten hier de Bunda Kliffen van de Nullarbor Plain. Jammer genoeg is het walvis seizoen, dat normaal gezien van mei tot oktober duurt, nog niet begonnen. Tijdens het seizoen echter, kunnen hier tot 170 walvissen samenkomen op hetzelfde moment om hun kalf op te opvoeden.
We beslissen om toch even de rit te breken en eens te gaan kijken. Ook buiten het seizoen vraagt men hier inkom om de lookout te mogen betreden, iets wat wij persoonlijk wat er over vinden maar bon, er is immers niet veel anders in de buurt om even de zinnen te verzetten! Maar moest je op een budget leven kan je beter de volgende 3-4 gratis lookouts doen, want daar zie je evenveel (of misschien zelfs meer).
Gezien de lange afstanden kruipt Bo ook eens achter het stuur, terwijl Johan wat kan relaxen als co-piloot (want het is toch altijd rechtdoor).
De volgende stop is Nullarbor Roadhouse. Origineel een schapenboerderij, maar vandaag een typische all-you-need-in-one-stop roadhouse. En eentje die duidelijk populair is bij de meterslange roadtrains.
Eens voorbij de roadhouse Nullarbor moeten we niet enkel uitkijken voor kangoeroe's en wombats, maar ook voor loslopende kamelen. Blijkbaar lopen hier nog heel wat van die wilde exemplaren rond. We zien wel... :)))
Regelmatig passeren we een bord met ‘RFDS Emergency Roadstrip’, gevolgd door een verbreed stuk asfalt van een kleine kilometer in lengte. Dit zijn de stukken waar de autoweg gedeeld wordt als landingsstrook voor de ‘flying doctors’ in geval van medische urgentie.
Het bord van ‘Nullarbor National Park’ geeft aan dat we het 2.867.000ha (!) grote nationale park zijn binnengereden. Dit enorme park is ook gekend voor zijn grote hoeveelheid grotten (zoals bijvoorbeeld de Murrawijinie Caves en Koonalda Cave) en ondergrondse meren. Geen enkele is echter toeristisch uitgebaat.
We houden halt aan de eerste van drie outlooks/parkings. Aan alle outlooks hadden we geluk en konden we wildlife spotten (en zelfs aanraken).
Bij de eerste outlook kregen we het gezelschap van een dingo die duidelijk iets lekkers had gevonden in de bush.
Bij de tweede outlook zaten er twee hagedissen (vermoedelijk metal skinks) te zonnen naast het bord met uitleg.
Eentje beet in Johan zijn vinger bij de poging om hem te vangen. Maar de andere was niet snel genoeg en kon Johan oppakken om eens goed te bekijken.
Bij de derde lookout betrappen we een ander soort hagedis (shingleback lizard) die zich probeert te verstoppen tussen de struiken. Bo is hem echter te snel af.
Na wat tegensprutteling begrijpt de hagedis echter dat het maar over een knuffel gaat en blijft hij rustig terwijl we hem eens goed bekijken. Shinglebacks hebben hun achterste lijkt enorm veel op hun hoofd. Dit is hun verdedigingsmechanisme om te voorkomen dat roofvogels uit de lucht zouden weten langs welke kant hij het hazenpad zou kiezen.
We laten hem terug los in de natuur, en wandelen terug naar de auto. Als we willen vertrekken probeert er nog een andere weg te vluchten. Opnieuw gaat Bo er achteraan. Deze is echter minder goed gezind. Hij gaat als een duivel in wijwater te keer.
We plaatsen hem dan maar op Bumblebee om wat te kalmeren, maar van pure angst krijgt hij diarree…:-(((
Ook deze laten we terug los en we vervolgen onze route.
Na 482km Ceduna achter ons te laten, komen we aan in WA/SA Border Village. Border Village Roadhouse is net voor de grens met de staat Western Australia. We houden een foto-pauze aan RooEy II (de één is ooit afgebrand met de rest van het roadhouse) en de wereld-wegwijzer.
En vergapen ons aan de Nullarbor Links, de langste golfcourt van de wereld. 18 hole par 72 golfterrein verspreid over 1.365km (in elke roadhouse, één hole), een must-do voor de fanatiekelingen.
Ook aan deze roadhouse staan reuze roadtrains.
Tijd voor een nieuwe Australische staat: Western Australia! We zijn ondertussen bijna 2 maand ver. De staat Victoria ligt al meer dan een maand achter ons, en we denken dat we South Australia zeker bijna helemaal binnenste buiten hebben gedraaid. Dus tijd voor Western Australia.
Aan de grensovergang is er een "Quarantine Checkpoint". Geen groenten, fruit of honing mag hier de grens over. En iedereen wordt gecontroleerd. Maar gelukkig hadden we reeds alles opgegeten juist voor de grens, op 2 uien na. Die moeten we dan ook afgeven.
Een nieuwe staat, maar het landschap verandert bitter weinig. 13 kilometers verderop komen we aan in de roadhouse Eucla. Ongeveer in het midden tussen Perth (1435km) en Adelaide (1268km).
Het is moeilijk te geloven dat deze roadhouse ooit één van Australië's drukste telegraaf stations was. We rijden de heuvel af voor 4km naar de overblijfselen van The Old Telegraph Station (uit 1877). Er zijn niet meer dan wat stenen muren, die geleidelijk worden overspoeld door het zand van de omliggende duinen.
We wandelen nog wat verder door de duinen, maar de kust lijkt toch verder te zijn dan we eerst dachten. En we worden snel vergezeld van enkele lastige March Flies. Dus we zetten onze koers maar snel verder.
De laatste roadhouse van de dag is Mundrabilla Roadhouse. Ondertussen zijn onze beide dieseltanks helemaal leeg, en zit er niets anders op dan alles vol te gooien aan een stevig verhoogd tarief (alhoewel Mundrabilla het goedkoopste is van heel de Nullarbor!).
Ondertussen proberen we aan de tijdsaanpassing aan uit te geraken. Geen gemakkelijke kwestie, want we zitten in het Western Standard Timezone en ze doen hier niet mee aan Daylight Savings Time (lees: zomeruur). In elke roadhouse krijg je dan ook een andere tijdsindicatie. Want deze geïsoleerde plekken hebben een eigen tijdsaanpassing, naar eigen goeddunken lijkt.
In ieder geval, de conclusie qua tijd: we zitten vanaf nu 7u voor op België (wat het skypen niet gemakkelijker gaat maken).
De wildlife wisselt weer. De wombats worden vervangen door de emoe's. Alhoewel we nog niets gezien hebben buiten roadkill en de daarrond vliegende kraaien en arenden.
De meer dan 600km rijden beginnen nu toch door te wegen. En alhoewel het nog zou lukken om er nog 100km bij te rijden, beginnen we uit te kijken naar een goeie slaapplek. Na wat speuren vinden we een afgelegen parking waar op een caravan helemaal in de verte na niemand staat.
En zo hebben we het graag, dus we installeren ons hier voor de nacht. De zon zorgt nog voor een laatste spektakel van de dag en daarna gaat voor ons het licht uit.
----------
Afgelegde kilometers: 621km - Aantal stappen: 10077 - Gemiddelde temperatuur: 32 graden
De Nullarbor Plain strekt zich uit van Nundroo, ca. 150 km ten westen van Ceduna, tot voorbij de grens met Western Australia. Deze droge, stoffige vlakte kan worden doorkruist met de Trans-Australian…
