DAG 62Dagtrip doorheen de Northern Grampians11 februari 2015

Deze ochtend worden we opnieuw gewekt door een concert van de lokale kaketoe-familie. Bo slaapt er zich doorheen. Johan daarentegen kan de slaap niet meer vatten. De zon is nog niet boven de heuvels van de Grampians, dus het is nog redelijk kil in Bumblebee. Met de geur van vers gemaakte koffie komt ook Bo eens kijken en maken we ons klaar voor een daguitstap in het noorden van het Grampians Nationaal Park.

De Grampians is het op twee na grootste nationale park van Victoria en immens populair. Het noordelijk stuk, voorbij MacKenzie Falls is echter niet zo toeristisch. En zeker vandaag de dag niet, want in januari 2014 hebben hier enorme bosbranden gewoed. Enkele bliksems hebben honderden hectaren hellingen in brand gezet. In Australië is dit een normaal en terugkerend proces en dus helemaal geen drama (zolang er geen bewoonde gebieden of menselijke slachtoffers vallen). En de natuur regenereert dan ook snel. Het is heel bijzonder om te zien hoe de bomen slechts aan de buitenkant verschroeid zijn en ondertussen 1 jaar later alweer overal groene takken tevoorschijn komen. 

 We starten met een stop aan Zumstein, langs de MacKenzie River, waar we de Zumsteins Historic Walk even verkennen. Walter Zumstein, een imker, heeft zich in deze buurt gevestigd in 1912 en over de jaren werd zijn huis (samen met een groot zwembad) een enorm populaire toeristische bestemming.

Vervolgens rijden we via de Mt Victory Road door Wartook Village naar de Plantation Road, dewelke we volgen tot aan Stapylton Campground en Ngamadjidj Shelter.

De weg tot aan de shelter is echter afgesloten wegens de herstellingswerken van de afgelopen bosbranden. De WC en dergelijke zijn helemaal gesmolten door de hitte. Ondanks dat we geen ramptoeristen zijn, willen we toch eens van dichtbij zien wat de bosbrand juist heeft aangericht, dus we laten Bumblebee achter en we wandelen langs de afsluiting tot bij de shelter.

De Ngamadjidj Shelter is niet beschadigd, en de rockart is nog steeds goed zichtbaar.

Rockart in Victoria is niet te vergelijken met de Aboriginal rockart van het noorden. Hier is alles beperkt tot enkele handjes of ventjes. Daarom niet minder heilig voor de Aboriginals, maar zeker minder indrukwekkend voor de bezoekers.

Misschien toch ook nog even een foto van wat verder (zodat je ook de kooi ziet), want anders zou je toch wel een vertekend beeld kunnen krijgen bij hoe het allemaal wordt voorgesteld. ;-)

Toen we aankwamen zagen we in de verte nog enkele emoes, en nu we even stil staan om op de kaart te kijken worden we begroet door een koppel wallaby’s.

We rijden vervolgens tot aan Mt Zero, ontstaan 400 miljoen jaar geleden door bewegingen van de aardkorst. Daar maken we ons klaar voor een hike tot op de top. Een hike voor gevorderden want geen mooi aangelegde padjes, maar gewoon recht omhoog op de rots en hier en daar tussen een smalle spleet.

De zon brandt ondertussen weer. En we houden regelmatig een drinkpauze en laten ons zweet wat verdampen.

Juist voor de top worden we nog opgeschrikt door een kolonie wilde bijen die hun nest aan het bouwen zijn op de hoogste boom van de berg. Typisch! Gelukkig konden we als we stil waren en geen grote bewegingen maakten er veilig rond. De zichten vanop de top van Mt Zero belonen het geproduceerde zweet.

We relaxen wat met uitzicht op Mt Stapylton en de omliggende Wimmera Plains.

Eens terug beneden proberen we via veel omwegen (want telkens is de weg afgesloten – en we worden zelfs een keer door de ranger teruggestuurd) tot aan Gulgurn Manja Shelter te geraken. Tevergeefs. De shelter is niet bereikbaar door de vernielde wegen. We zullen een andere keer moeten terugkeren om de ‘young people’s hands’ te kunnen bewonderen.

We rijden dan maar tot aan de Beehive Falls carpark waar we lunchen. De hike naar Beehive Falls laten we echter voor wat het is, want vermoedelijk is er geen waterval te zien op dit moment wegens de lange droogte.

We keren terug naar Halls Gap en melden ons aan in onze favoriete camping, Halls Gap Caravan Park in het centrum van Halls Gap. Niet dat deze camping zo extreem proper is of zoveel faciliteiten heeft, maar deze camping wordt normaal gezien elke avond en ochtend overspoeld door kangoeroes. We hebben hier zelfs ooit Nieuwjaar gevierd met een roo die bij ons kampvuur kwam zitten.

Als we ons aanmelden bij de receptie krijgen we te horen dat ze zo goed als volzet zijn wegens het aankomende Jazz Festival dit weekend. Wauw, dat hadden we niet verwacht. Gelukkig kunnen we toch nog een strategische unpowered site bemachtigen voor enkele dagen. We zien wel wat het festival en de bijhorende drukte gaat geven in de komende dagen…

Na wat herschikkingswerken in onze kasten en het volledig uitwassen van onze frigo (want we zaten met een gebroken ei en een onaangename geur, dat hoort er allemaal bij!) gaan we op speurtocht naar onze hoppers. Het duurt niet lang of we zien er een hele boel, en tegen de avond wordt het enkel maar drukker.

Wist je trouwens dat kangoeroe's aan hun voorpoten likken om af te koelen, omdat ze in tegenstelling tot mensen niet kunnen zweten. 

We BBQen enkele worstjes op de aanwezige BBQs en enkele pintjes, zodat we toch wat meer Aussie lijken. En nog snel wat bloggen en de dag zit erop!

Yeah, de Grampians altijd leuk... dus we gaan hier nog enkele dagen blijven hangen! 

----------

Afgelegde kilometers: 112km – Aantal stappen: 11765 - Gemiddelde temperatuur: 36 graden