Opstaan verloopt wat moeilijker en trager deze ochtend, maar het is dan ook zachtjes aan het regenen en we hebben nogal een zware nacht achter de rug. Uiteindelijk geraken we toch opgestart en krijgen we telefoon van Jonathan van Seals by the Sea dat er toch een toer uitgaat vandaag om de zeehonden te bewonderen op Cape Bridgewater. We twijfelen eerst door het wisselvallige weer, maar uiteindelijk gaan we er toch voor gaan.
We doen nog enkele andere telefoons voor activiteiten van de komende dagen en verlaten de camping. We rijden van Portland via Otway Street naar Cape Bridgewater. Cape Bridgewater was ooit een vulkanisch eiland. Bridgewater Bay is een van die prachtige afgelegen plekken met een 4km lang zandstrand zoals je enkel in Australië kan vinden, en waar je met plezier wil wonen.
We vinden snel de plek waar we de toer zullen starten en rijden nog even door naar Stony Hill, de hoogste klif top (130m boven zeeniveau) langs de Victoriaanse kustlijn. Het was ooit de westelijke kraterrand van een vulkaan, en strekt zich uit van Seal Caves tot aan de Freshwater Springs. Hier kan je ook enkele blowholes en het versteende woud bezoeken. De tijd is echter te kort (zeker als we ook nog komen vast te zitten in een kudde koeien) en we moeten eerst op uitstap. We komen hier straks wel even terug.
Om nog even de tijd de doden, wandelen we nog even op Bridgewater Beach. En amuseren ons wat met een groep sternen en een eenzame strandkever.
We maken ons nog steeds zorgen over het weer ook al ziet het er naar uit dat de grijze regenwolk van ons wordt weggeblazen door de wind. We nemen in ieder geval onze voorzorgen en diepen onze regenvesten, fleece pulls en een waterbestendige zak voor ons fotomateriaal uit de zitbank van de 4x4 om mee te nemen op de toer.
Voor we aan de boot van ‘Seals by the Sea’ geraken dienen we eerst nog een kleine 15min de Great South West Walk te volgen.
Ondertussen klaart het goed op en moeten we al snel onze fleece opbergen tot groot jolijt van de vele March flies. Gelukkig hebben we ondertussen een goeie techniek ontwikkeld om deze beesten te lijf te gaan.
Uiteindelijk komen we aan een vervallen aanlegsteiger, waar we met nog 2 koppels wachten tot onze boot aangevaren komt.
Snel nog een reddingsvest aan en we zijn vertrokken. Echt ver varen hoeven we niet, want juist om de hoek bevindt zich al de pelsrobben kolonie van Cape Bridgewater.
De eerste pelsrobben die we te zien krijgen betreft een hele hoop speelse Nieuw Zeelandse pelsrobben, die aan het spelen zijn in het kristalheldere water tussen de kelp. Of gewoon aan het luieren zijn op de rotsen in de zon.
Daarna zien we wat verder in een enorme grot de grotere Australische pelsrobben. Dit is de enige vasteland broedkolonie voor deze soort ter wereld. En ze groeit elk jaar nog. Vandaag de dag zijn ze met z’n 650.
Nog verderop komen aan de Seal Cave. Een meters lange droge grot waar de pelsrobben voor hun nageslacht zorgen. Het bulkt hier dan ook van de jonge pelsrobben (de meesten zijn geboren in december verleden jaar).
Als laatste neemt de skipper ons ook nog even mee langs de westelijke kant van de klif. Hier gaat het er heel wat onrustiger aan toe. Niet enkel de wind en de stroming maken het hier levensgevaarlijk, maar ook de zogenaamde ‘omgekeerde waterval’. De zee verandert hier namelijk plots van een diepte van 18m naar 3m en zorgt daarbij voor enorme draaikolken. Sorry, geen foto, te wilde stroming. Ik heb mijn twee handen nodig om me vast te houden. Onze skipper is duidelijk ervaren en manoeuvreert ons hierdoor zonder enig probleem.
En daarna keren we terug. Zoals bij alle leuke dingen, veel te vroeg naar onze zin. ;-)
De toer was kort, maar zeker de moeite waard. De lookouts van boven op de rotsen, te bereiken na een twee uur durende wandeling, zijn een budgetvriendelijker alternatief, maar breng dan zeker je verrekijker mee want de rotswand is meer dan 70m hoog.
Als je trouwens nog wat langer wacht om deze streek te bezoeken kan je misschien al de nieuwe attractie uitproberen: een grote kooi waar je kan zwemmen tussen de pelsrobben. Want waar pelsrobben zitten, zitten ook grote witte haaien… er was er trouwens een gespot gisteren in Cape Bridgewater en het strand was hierdoor volledig afgesloten.
Vervolgens keren we terug naar The Blowholes & Petrified Forest op de rand van Cape Bridgewater. En dus ook de ideale plek voor een windmolenpark.
Dit gedeelte van de kust maakt deel uit van het enige Australische geopark, Kanawinka Geopark, dat erkent is als een van de meest belangrijke ter wereld. Het geopark strekt zich uit van zuidwest Victoria tot zuidoost South Australia en is bezaaid met sinkholes en grotten.
Van de blowholes waren we niet mega onder de indruk, maar het versteende woud is wel degelijk indrukwekkend.
Sommigen zeggen dat dit gevormd is toen een woud van moonah bomen is verzwolgen door een enorme zandduin. Water sijpelde door het zand en heeft zo een korst van zandsteen gevormd aan de buitenkant van de bomen, terwijl de binnenkant van organisch materiaal is vergaan.
Tot zover ons bezoek aan Cape Bridgewater. De Freshwater Springs en Bridgewater Lakes laten we voor een volgende keer.
We haasten ons terug naar Portland, want we willen nog de laatste rit van de Portland Cable Tram meepikken.
We dwalen kort even door het bijhorende museum dat vooral bestaat uit maquettes en modelbouw.
Daarna tuffen we, samen met een hele bus bejaarden, door Portland. Tuffen is het juist werkwoord want de tram wordt aangedreven door een dieselmotor en niet door elektriciteit.
Tijdens de rit worden we live voorzien van een zeer uitgebreide beschrijving van elk gebouw en zijn geschiedenis. Ook de werking van de haven komt uitgebreid aanbod. Naast de aluminiumsmelterij, is hier ook een enorme houthandel. Zo liggen hier meer dan 81 miljoen balken hout te wachten op transport.
De tramrit draait uiteindelijk terug aan de oude Portland watertoren, die ondertussen omgebouwd is tot een klein WWII memorial oorlogsmuseum.
De 8km lange rit is zeker de moeite als je meer wil te weten komen over de streek. Verder is het gewoon leuk om op een van 1886 oude saloon tram door de stad te rijden….
We eindigen de dag met nog snel wat ingrediënten te kopen voor spaghetti en proberen een andere camping uit naast de kleinere vuurtoren van Portland.
Deze is in ieder geval moderner en properder dan de vorige, maar we ontdekken pas als we willen beginnen koken dat deze geen keuken (zelfs geen camp keuken) heeft. We koken dan maar alles op ons klein gasvuurtje. Snel, efficiënt en zeker zo handig.
----------
Afgelegde kilometers: 56km – Aantal stappen: 9294 – Gemiddelde temperatuur: 26 graden
