Dat het dit weekend het verlengd weekend van Adelaide Cup is, is meer dan duidelijk, de camping bulkt van de kinderen. En vanaf 7u is de eerste kleuter al te vinden op het speelrek juist achter onze 4x4. Van uitslapen is er dus geen sprake. Op zich ook niet erg, want we hebben een zware dag voor de boeg.
Na het ontbijt nemen we toch nog even de tijd om te kijken wat deze camping zo speciaal maakt, namelijk het Marion Bay strand dat er onmiddellijk aan grenst.
Daarna zetten we koers richting Innes Nationaal Park. Een minder bekend park onder het grote publiek, vooral omdat het helemaal aan de voet ligt van de Yorke Peninsula.
Je moet al meer dan 200km rijden door de eentonige graanvlakten van de Peninsula voor je aan dit pareltje komt. Dus niet altijd evident om in je planning te krijgen.
Tegenwoordig moet je echt alles online boeken, zo ook de toegang tot het park (of in ons geval de holiday park pass voor 2maanden voor alle SA parken) . Gelukkig is er een computerscherm voorzien aan het visitor center. Eens dat geklaard, zijn we vertrokken en rijden we in het park, waar de eerste emoes ons al begroeten.
Onze eerste halte is Cable Bay waar naast Chinamans Hat Island enkele scheepswrakken (de ‘Marion’ en de ‘Hougomont’) zijn terug te vinden.
Daarna is het tijd voor de eerste vuurtoren van de dag: Cape Spencer Lighthouse. Een prachtig exemplaar op een uitstekende rots, tussen wilde kliffen.
In de verte zie je ook een tweede vuurtoren op Althorpe Island. Een eiland met een zware schipbreukreputatie, want al vanaf 1878 tot in 1982 is dit een plek van onheil.
We rijden verder tot aan Inneston Lake waar je een gemakkelijke wandeling kan maken doorheen de overblijfselen van Inneston Historic Township. Innes Nationaal Park dankt zijn naam aan William Innes, die in het begin van de 20ste eeuw het mineraal gips in grote commerciële hoeveelheden hier ontdekte.
Voor de echte geschiedenis liefhebbers is er ook nog de langere Thomson-Pfitzner Plaster Trail.
We vervolgen onze route tot aan de West Cape, met Ethel Beach.
Naast een indrukwekkend 360 graden zicht over de hele streek, kan je hier ook een loop wandelen langs de kliffen, rond de West Cape Lighthouse.
De vuurtoren is zeker niet een van de mooiste, maar het zicht is indrukwekkend.
Dit is het verste punt dat we in het park inrijden. Verder heb je nog wel wat gravelwegen en best leuke bushcamps (zeker te noteren voor een volgende keer), maar we hebben nog een lange route voor de boeg, dus we keren hier om.
Nog snel een stop aan de andere kant van Ethel Beach om het scheepswrak uit 1904 (of wat er nog overblijft na 100 jaar) van de Ethel te bekijken op het strand.
En daarna rijden we het park uit. De stromatolieten die te vinden zouden zijn in Marion Lake en Snow Lake laten we voor wat ze zijn. We weten dat er gemakkelijker bereikbare stromatolieten zijn in WA. Wordt vervolgd. ;-)
Misschien nog een laatste foto. Eentje in het thema ‘Waar is Wally?’, oftewel kan je de emoe zien langs de kant van de weg?
We nemen de scenic weg richting Corny Point. Deze perfecte gravelweg neemt je langs de kust mee tot aan de noordwestelijke punt van de Yorke Peninsula. De gravelweg is de scheidingslijn tussen de graanvelden en de bushvlakte langs de ruwe kust. Deze streek is trouwens de ideale plek voor vrij kamperen. Een echte aanrader!
Ook hier kom je uiteindelijk uit op een vuurtoren, de Corny Point Lighthouse van 1881.
We houden hier kort halt om te lunchen, met zicht op de Berry Bay.
Daarna is het even wat kilometers afleggen, terug naar het noorden. Via Warooka, opnieuw door Minlaton. En geloof het of niet, maar in minder dan enkele minuten is de hemel helemaal opengetrokken en brandt de zon. Bo dient dan ook bescherming te zoeken achter het zonnescherm (strategisch geplaatst aan de zijruit).
We houden kort halt in Port Victoria, een slaperig vakantieplaatsje dat vissers en duikers aantrekt. Aan het begin van de 20ste eeuw was dit echter een drukke haven waar grote klippers en windjammers graan inlaadden voor vertrek naar het noordelijke halfrond. De laatste keer dat er een vrachtschip, de Pamir & Passat, in de haven lag was in 1949. Als je hier meer over wil te weten komen kan je terecht in een piepklein Maritime Museum, aan de voet van de jetty.
Dan is het opnieuw zo ver als het oog kan zien graanvelden, afgewisseld met kleine gehuchtjes, zoals Maitland, die gedomineerd worden door graansilo’s.
De 3 stadjes Moonta, Kadina en Wallaroo werden gesticht nadat er koper was gevonden op de Yorke Peninsula in 1859 en 1861. Ze zijn algemeen bekend als de ‘copper coast’ of Australie’s Little Cornwall. Want in de 19e eeuw vestigden zich hier veel mijnwerkers uit Cornwall.
We beproeven eerst ons geluk in Moonta voor een camping. Maar voor de eerste keer sinds we weg zijn, worden we geconfronteerd met een volle camping. Er is niets meer vrij, zelfs geen unpowered site. :-(
De drukte aan de jetty met bijhorende waterpark voor kinderen verklaart veel. Je kan hier over de koppen lopen. We blijven echter niet bij de pakken zitten en bellen naar Wallaroo, zo'n 20km verderop, om te kijken of er daar nog een plekje vrij is. En we hebben geluk, hier is nog juist 1 plek vrij. En dat wordt de onze.
Ook in deze camping is het erg druk. We douchen dan ook voor de grote menigte met kinderen de douches bezetten en BBQen als eerste om niet te hoeven wachten tegen dat heel de camping begint honger te krijgen. Dit maakt dat we nog ruimschoots tijd hebben achter de BBQ om over het strand een avondwandeling te doen.
De kustlijn wordt wel gedomineerd door de indrukwekkende graansilo van Wallaroo in de verte, maar toch heeft het iets. Misschien is het omdat je gewoon met je auto op het strand mag rijden… in ieder geval iets dat we morgen nog snel eens gaan proberen voor we verder rijden. ;-)
Eens de zon ondergaat aan de horizon is ook het immense graanschip gevuld en verlaat het de haven. Er wordt gezegd dat je een stukje graan van de Yorke Peninsula in elke Australische pint die je drinkt kan terugvinden…
----------
Afgelegde kilometers: 277km – Aantal stappen: 14407 – Gemiddelde temperatuur: 27 graden
