Heerlijk geslapen. Zelfs een uurtje langer dan gewoonlijk, want het was zo stil onder de prachtige sterrenhemel op Weeroona Island. Tegen de ochtend komt er hier en daar wel een lokale jogger langs, maar voor de rest is de plek helemaal voor ons alleen.
Voor we wegrijden rijden we nog even een loop over de heuvel, want meer kan je dit eiland van 77ha niet noemen. Het is pas als we wegrijden van de heuvel dat we begrijpen waarom dit een eiland is. De enige verbindingsweg met dit dorpje loopt dwars door een overstromingsgebied vol mangroves. Er is niet veel nodig om dit hoger gelegen stukje aarde van de buitenwereld af te sluiten.
Weeroona Island heeft trouwens al heel wat namen gehad in het verleden. Eerst was het Benjamin Hill in 1840, later is het ook bekend geweest als Price’s Nob en Mount Ferguson. En er is lang getwijfeld geweest om het Port Flinders te noemen in plaats van Weeroona Island, maar de origineel bedoelde haven met een jetty van 3km is er nooit gekomen. En vandaag is het een rustig dorpje met prachtig zicht aan de ene kant op de Spencer Gulf en aan de andere kant op de Flinders Ranges.
Vandaag zal het wel lijken alsof we op onze stappen terugkeren op de kaart. En dat is ook deels zo, want we rijden terug richting de Clare Valley. We hebben, na enige discussie of het wel de moeite zou zijn, toch besloten om een bezoek te brengen aan Bungaree Station, een immense merinosschapenboerderij uit 1841 waar vandaag nog altijd schapen worden gekweekt en geschoren.
We worden vriendelijk onthaald in de originele Station Store Office, waar we een plan en uitleg krijgen over de audio-boxen die over heel het domein verspreid staan.
We wandelen langs de verschillende gebouwen en luisteren naar de verhalen van de familie Hawker die deze plek van niets tot meer dan 100.000 schapen en 50 werklui hebben opgebouwd.
Vele van de gebouwen zijn ook omgebouwd tot accommodatie en lijken ons zeker geen slechte keuze voor een nachtje zo dicht bij de wijnstreek van Clare Valley.
Verder is de Homestead zelf en de omliggende klassieke Engelse aangeplante Homestead Gardens echt prachtig. De Hawkers hadden een goeie smaak.
Enkele honderden meters verderop ligt, omringd door de originele Shearers’ Quarters, de Woolshed. De plek van alle actie in de maand oktober, ook vandaag nog. Hier worden al meer dan 170 jaar merinosschapen van hun kwaliteitswol ontdaan.
Bij het verlaten van het domein stoppen we ook nog even aan de St Michael’s Church en kerkhof. De groei van de boerderij maakte dat in 1864 er een gewijde kerk en kerkhof op het terrein werden gebouwd.
Aangezien we opnieuw door de Clare Valley wijnstreek moeten om in Burra te geraken, laten we ons nog eens verleiden om een van de wijnhuizen te bezoeken. Op aanraden van de dame van Bungaree Station kiezen we voor ‘Hop & Vine’ in Auburn.
Deze kleine wijnmakerij maakt niet enkel wijn, maar ook cider en bier. Vooral de druivencider ‘Miss Molly Malone’ is uniek en zeker het proeven waard.
En qua wijn was Bo helemaal weg van de ‘Holy Mary’ van het merk ‘Good Catholic Girl’, een zachte cabernet sauvignon waar we dan ook nog maar een fles van meenemen voor onderweg.
We lunchen nog snel in het park op de hoek en rijden dan naar Burra.
Een kleine 60km ten noordoosten van Auburn ligt het charmante Burra. We rijden onmiddellijk naar het visitor centre in het centrum van het dorp, maar het is al laat in de namiddag en de ‘Burra Heritage Passport’ leek ons niet meer haalbaar.
‘Burra Heritage Passport’ is een sleutel dat je huurt bij het visitor centre waarmee je een route van 11km door Burra maakt en je 11 historische gebouwen of locaties kan bezoeken langs de Burra State Heritage Trail. Daar het Bon Accord Mine Museum al sluit om 3pm en het Market Square Museum/Lolly Shop zelfs niet open is vandaag, besluiten we op pad te gaan zonder sleutel. Maar eerst slenteren we wat rond in het dorp.
Snel blijkt dat dit geen slechte keuze was, want je kan alle gebouwen en de mijn sowieso van buiten bewonderen. En hier en daar moet je gewoon wat geluk hebben en kan je met de laatste bezoekers van de dag met een sleutel toch gewoon mee binnen wandelen.
De mijn kan je gemakkelijk terugvinden dankzij de metershoge ‘Peacock Chimney’ (uit 1857). Deze stoomschouw stond origineel op de mijnsite, verbonden aan de boilers.
De mijnsite bestaat uit ruïnes van ijzeren werktuigen en enkele gerestaureerde gebouwen rond de originele open kopergroeve. Vijf jaar nadat in Burra koper was gevonden, ontstond hier in 1850 de grootste mijn van Australië (vandaar ook de naam ‘monster mine’).
Verder rijden we zigzag door het dorp langs een hele reeks historische gebouwen… de ene al wat interessanter dan de andere.
Snel even binnenspringen met enkele andere toeristen in de Redruth Gaol.
We eindigen de route rechtstreeks op de enige camping die Burra rijk is, prachtig gelegen naast de Burra Creek waar ooit meer dan 1500 mijnwerkers woonden, voornamelijk afkomstig uit Cornwall. Ondanks dat Bo haar zinnen reeds gezet had op pizza van de befaamde ‘La Percora Nera (aka the Black Sheep)’ moeten we toch zelf koken, want deze blijkt gesloten op dinsdag. :-(
We nemen vandaag ook de tijd om heel de 4x4 wat te verluchten. Alle matrassen worden in de late namiddagzon gelegd en we wassen alle dekens en lakens met de rest van de was. Een uitgebreide actie, maar noodzakelijk.
----------
Afgelegde kilometers: 204km – Aantal stappen: 12674 - Gemiddelde temperatuur: 29 graden
