Na een rustige nacht op Hawker BIG4 camping worden we gewekt door de opkomende zon. Na het ontbijt gaat Johan nog enkele spullen afwassen en plots breekt de kraan af en wordt hij getrakteerd op een extra ochtenddouche. Gelukkig kunnen we het voorlopig fixen met duct tape totdat John, de eigenaar van de camping, een nieuwe kraan komt plaatsen.
Aangezien het nu toch bijna 9am is, haasten we ons niet meer voor het spotten van ochtend wildlife en rijden we nog eerst naar de ‘general store’ in het centrum. We zijn nog 5 minuten te vroeg, en we wachten dus af met de koffie in de hand.
Maar eigenlijk was het niet de moeite want in de winkel was bijna niets te verkrijgen. Echt onwaarschijnlijk hoe weinig spullen hier in de rekken staan. Ook geen Belgisch bier dus we kopen dan maar enkele Corona’s, voor het geval we verder in de Flinders iets moeten ruilen. ;-)
Daarna rijden we opnieuw naar de start van de Moralana Scenic Drive. Onderweg komen we op verschillende plekken ‘pig melons’ tegen langs de kant van de weg. Naar het schijnt eetbaar, maar absoluut niet lekker van smaak.
Eens op de gravel, worden we opnieuw verwelkomt door een wigstaartarend die zich niet stoort aan onze aanwezigheid. Echt moeilijk zijn ze niet te spotten, dankzij hun indrukwekkende schaduw (toch als ze laag vliegen).
Opnieuw hebben we de hele weg voor ons alleen. Een absolute luxe. Niet enkel voor het zien van wildlife, maar ook omdat dat heel wat stof-eten scheelt.
Eens halfweg de drive kan je een iets ruwere weg volgen tot aan Black Gap, tegen de buitenste rand van Wilpena Pound. Vooral ook de hellingen worden iets steiler en pittiger. Een 4x4 is hier een absolute must-have!
Vervolgens begeven we ons naar Rawnsley Park Station, een 12.000ha grote werkende schapenboerderij sinds 1968, en tevens onze uitvalsbasis voor de komende 3 dagen.
We worden vriendelijk ontvangen door Kate, maar we zijn nog wat vroeg om in onze holiday unit in te checken. Dus ze stelt voor dat we alvast wat de streek gaan verkennen. We kunnen gemakkelijk nog in Blinman geraken tegen 2pm om zo nog aan te sluiten bij de laatste mijntoer van de dag. Zo gezegd, zo gedaan.
Onderweg moeten we regelmatig halt houden voor een foto-stop, want het landschap is echt adembenemend mooi. Zeker de stop aan Hucks Lookout is de moeite.
We cruisen verder. De imposante bergen van de Flinders Ranges zijn met hun 1,8 miljard jaar, een van de oudste gebergten ter wereld. Naast de kangoeroe’s, wallaroo’s en wallaby’s zijn het vooral de emoes die hier de fauna domineren.
We doen nog snel een korte omweg langs Stokes Hill Lookout. Een stevige klim, maar prima te doen zelfs voor een 2wd.
Het zicht op de top van de heuvel is opnieuw adembenemend.
Ondertussen loopt de tijd verder en moeten we toch nog wat kilometers rijden. Dus we laten Pugilist Hill Lookout voor een volgende dag. Onderweg rijden we nog eens langs een ‘andere’ Great Wall of China (of Mount Emily) voor we uiteindelijk in het gehuchtje Blinman aankomen.
En dan komen we aan in Blinman.
Blinman is een scheet groot en telt slechts 28 inwoners. Op 2 pubs na, draait het hier allemaal om de oude kopermijn. We sluiten ons aan voor de Blinman Underground Experience bij de twee koppels van de Rawnsley Park die nog aan het lunchen zijn.
Aangezien we toch nog een half uur over hebben drinken we een frisse pint in het North Blinman Hotel. Een typische outback pub, weliswaar met niets op tap op deze tijd van het jaar, waar ze een passie hebben voor naamkaartjes.
Tegen 2pm verzamelen we aan de inkom van de mijn en worden we begeleid door Nick tot in het hart van deze kopermijn.
De ondergrondse tour gaat slechts tot de 3e verdieping van de 128m diepe mijn. Voorzien van helm en licht dwalen we rond. Hier en daar is er voor wat geluid en licht effecten gezorgd.
De Blinman Mine was van 1862 tot 1907 de langste operationele mijn van de Flinders Ranges, en zorgde in totaal voor een productie van 10.000 ton hoogwaardig koper. De mijn is genoemd naar zijn ontdekker, een herder met de naam Robert ‘Pegleg’ Blinman die als eerste hier kopererts ontdekte in 1859.
Verder kan je ook nog een wandelpad volgen aan de buitenkant van de mijn. Maar er is niet veel meer te zien, want buiten de originele boilers zijn alle gebouwen of materialen verwijderd en gerecupereerd door een andere mijnfirma.
Tot zover ons bezoek aan Blinman. We rijden via Angorichina Village richting de Parachilna Gorge. Onderweg valt het ons op hoeveel wilde cactussen je hier kan zien. Deze Mexicaanse wheel cactus is hier een pest veroorzaakt door de eerste kolonisten en in Blinman zeggen ze ‘Where there’s a wheel, there’s a way’. Hadden ze geweten hoeveel problemen deze plant had gegeven (wegens zijn niet-te-stoppen groei), hadden ze vermoedelijk een andere keuze gemaakt (zoals bij zovele dingen).
Verder komen we nu meer wilde geiten tegen (waarvan we later te weten komen dat ze 1,6AUD/kilo levend waard zijn, als je ze kan vangen natuurlijk) dan roo’s. Ook deze beesten worden beschouwd als een pest, vooral omdat ze bijna alles kaalvreten.
Van Angorichina Village mag je niet veel verwachten. Maar je kan er wel tanken voor het geval het nodig zou zijn. In 1927 was dit een hospitaal voor teruggekeerde soldaten met tuberculose.
De weg door Parachilna Gorge loopt verscheidene keren door de opgedroogde rivierbedding, maar is zeker goed berijdbaar.
Het laatste stuk is opnieuw zeer stoffig. En we hebben al spijt dat we geen ‘stofsluier’ (i.e. een uit de kluiten gewassen spatbord over de hele lengte van de auto) hebben laten monteren aan de achterkant van Bumblebee. Want naast een indrukwekkende stofpluim tijdens de rit, gaan we achteraf weer enkele centimeters rood zand terugvinden in heel onze 4x4 (inclusief in de kasten!).
Vervolgens komen we aan in het gehuchtje Parachilna, waar het beruchte Prairie Hotel ligt. Hier kan je alles eten wat ze maar kunnen vangen… roo, emoe, geit, kameel,.. Alles wat in het wild hier voor komt zeg maar.
Een bezoek stellen we uit tot de volgende keer dat we hier in de buurt zijn, want we slaan opnieuw af richting het zuiden om terug te keren naar Rawnsley Park Station.
Voor de eerste keer sinds ons verblijf hier rijden we nu het Flinders Ranges Nationaal Park binnen. Want naast het bekende Wilpena Pound zijn er ook enkele gorges die er deel van uit maken.
Opnieuw slingeren we ons door uitgedroogde rivierbeddingen en aanschouwen we het eeuwen oude natuurschoon. Eeuwen oud is misschien zelfs nog zwak uitgedrukt want de meeste rotsen zijn hier tussen de 540 en 580 miljoen jaar oud!!! Paradijs dus voor geologen.
Na een lange rit kom je dan aan de splitsing naar Bunyeroo Gorge. Dit is de uitgelezen plek om opnieuw naar yellow-footed rock-wallabies te speuren. We krijgen er echter maar eentje te zien. Hoog, en half verscholen achter een struik.
Vermoedelijk heeft het allemaal te maken met de mega-python die aan de voet van de rotsen een wallaby aan het verslinden is. Een echt uniek en zeer indrukwekkend zicht. We blijven, samen met een Duitser, voor meer dan 30min het spektakel op een afstand bekijken (en dan nog is de wallaby niet helemaal verorberd!).
Daarna starten we aan de laatste gorge voor vandaag, de Bunyeroo Gorge. We krijgen echter honger, en maken wat meer vaart. Maar een stop bij Razorback Lookout is een must.
En daarna is het in een rechte lijn naar het restaurant ‘The Woolshed’ waar we een reservatie hebben om 7pm. En in deze streken wil je niet te laat komen, want dan sta je voor een gesloten deur.
Ja, je voelt het al aankomen, he. Slechts enkele kilometers voor de geasfalteerde weg horen we plots een sissend geluid. We stoppen onmiddellijk en denken ‘platte band’. Maar alle banden zijn nog prima. Dan nog maar eens testen en nu krijgen we een enorm gekletter te horen. We kruipen in het stof onder de vooras en merken nog steeds niets abnormaal. Maar er zit duidelijk iets geklemd achter het rechtervoorwiel. Er zit dus niets anders op dan het wiel er af te halen.
Dan blijkt dat er een steen tussen de remschijf en de remschijfprotector. Iets dat niet enkel veel lawaai maakt maar ook best gevaarlijk kan zijn. Dus we behelpen ons met de lepels van onze lunch en prutsen het er uiteindelijk tussenuit.
Ook al hebben we beter materiaal aan boord, de lepels lagen het dichts bij en we hebben deze klus gedaan als een race tegen de klok, want we wilden absoluut niet onze restaurantafspraak missen. :-)
Eens de steen eruit en band terug erop zijn we weer op weg zonder enig verder probleem. We hebben nog juist 15min tijd bij aankomst in onze holiday unit om te douchen. Hoogst nodige aangezien we naast stoffig nu ook echt zwart zien van onder de auto te kruipen. En juist op tijd komen we aan in The Woolshed.
Maar goed ook, want we zijn lange tijd de enige klanten in het luxueuze restaurant. De Scotch Filet was heerlijk, en de frieten (de eerste sinds ons vertrek) smaakten naar meer.
Moe en voldaan keren we terug naar onze holiday unit, waar een echt bed op ons wacht. Een niet te onderschatten luxe na 1,5m reizen in een 4x4. Er is dan ook geen energie meer voor het schrijven van deze blog. Het gaat moeten wachten tot morgen. Het was eerst tijd om te genieten van deze luxe.
------------------------------------------------------------------------------------------------
Voor meer informatie over Rawnsley Park Station, hun accommodatie en hun tours, check hun website op www.rawnsleypark.com.au. Rawnsley Park Station is 430 kilometers ten noorden van Adelaide, SA (ongeveer 4,5u rijden op geasfalteerde wegen) en heeft zijn eigen landingsstrip. Julie en Tony, de eigenaars, nemen je graag mee op een van hun tours en je hebt er accommodatie voor elk budget.
----------
Afgelegde kilometers: 265km - Aantal stappen: 9432 - Gemiddelde temperatuur: 37 graden
